Na een beetje verplichte rust, hoog tijd voor een echt verslagje van de trail van zaterdag.
Rond 10u kwamen Christine en ik al glijdend aangereden in het kleine plaatsje Hennuyières, vlakbij Braine-Le-Comte. We arriveerden gelijkertijd met Veerle en Kristof, een leuk weerzien met deze twee trailloopmaatjes alleszins. De kou speelde wel een beetje spelbreker, het was geen weer om lang buiten stil te staan. Lopen moesten we doen. Maar eerst nog startnummer gaan afhalen, in de file gaan staan voor het enige toilet dat er was (en ik met mijn zwakke blaas hé) en onderweg nog wat bekenden, zoals Carmen en Joeri, tegenkomen. Toch leuk als je zo in de Walen een paar bekende gezichten tegenkomt.
Om iets na 11 konden we dan eindelijk vertrekken. Het vertrek was nog op een makkelijk asfalt-stukje (wel beetje opletten voor sneeuw en ijzel) en na een kilometertje gingen we dan het bos in. Daar stropte het al snel wat op. Ik had de pech me achter een stelletje lopers te bevinden die blijkbaar wat schrik hadden van een heuveltje-op en wat modder. En in het bos zijn de paden niet superbreed. Christine wrong zich nog op tijd langs het koppel heen en kon voortlopen, ik raakte echter geblokkeerd. Terwijl ik dus heus wel voort wou lopen, maar die twee hielden dus de hele boel vast. Christine dus kwijt, maar soit, we gingen sowieso elk ons eigen tempo lopen, dus niet getreurd. Nadat ik een 500 meter ook eindelijk dat duo kon passeren, kon ik ook eindelijk wat aan m’n eigen tempo beginnen lopen. En de eerste 5 km gingen eigenlijk heel goed, in een kleine 35 min, en dat ondanks de glibberige modderpaden. Maar toen hadden we het ergste nog niet gezien natuurlijk. Na 6,5 km kwam dan een héél modderig stuk en ik zakte al enkeldiep weg. Ach ja, gewoon door de modder heenbaggeren natuurlijk, maar al lopend ging me dat niet zo goed af. Effe stappen dan maar, en toen doemde er plots een loodrechte helling voor me op. Hola, een stevig klimmetje. Langs één kant hingen touwen met mensen in te bengelen, maar er was ook een pad rechts en ik besloot dat te nemen. Ging uiteindelijk even snel als de mensen die met de touwen aan de slag gingen. Hilarisch leuk wel, de sfeer was er top. Daar kwam ik dan ook Carmen en Joeri tegen en met Carmen liep ik daarna een stukje verder. Iets verder kwam dan de splitsing voor de 45 en sloeg Carmen af.
Verder op m’n eentje, waarbij ik nu en dan aanpikte bij andere lopers, maar het terrein was dusdanig dat ik toch vooral naar mezelf keek. Het ging door een weiland, waar het enkels omslagen was op grasknollen of gewoon wegzakken tot halverwege de schenen in ijzig modderwater. En dat zo toch wel een heel end. Effe recup halverwege op de drankpost (mooi voorzien van heel wat lekkers) en dan was het weer een kilometer of 2-3 baggeren doorheen modder en enkels omslaan in de weilanden en ook nog een hele stevige gladde klim op handen en voeten. Gelukkig kwam er dan een beetje verder een rustig stukje langsheen het Hellend Vlak van Ronquières (dat we gelukkig niet op moesten lopen) maar ik voelde stilletjesaan de man met de hamer komen.
Dat lange stuk doorheen de modderige weilanden had een beetje veel van m’n krachten gevergd. Rond km 17 kwam dan de gevreesde crash. Zelfs een lichte helling raakte ik plots niet meer op, effe een serieuze patat dus. Rap nog een squeezy ingenomen en een beetje later had die effect. Het werd voor mij toch stilletjesaan aftellen. Maar dan bleken er toch nog wel een paar stevige hellingen in ‘t verschiet en vooral….zowat 6 kilometer aan één stuk modder, modder, modder en wat dacht u? Nog wat modder! Hoe dieper hoe beter, een paar keer bijna mijn schoenen kwijtgespeeld (heb er zo verschillende gezien die het effectief voorhadden). Af en toe kon ik stukjes lopen, maar op plaatsen waar de modder echt te diep lag, kon ik niet meer de kracht opbrengen om er echt doorheen te lopen en schakelde ik over op wandelen. Liever maar geen accidenten riskeren en heelhuids binnenlopen.
Zoals vaak bij wedstrijden zit het venijn hem dan nog in de staart en dat was hier niet anders. Nog zo’n lollig stuk doorheen een drassig modderig weiland, waar ik tot bijna mijn knieën in wegzakte en dan nog een beek moest overspringen (en die was voor mij met mijn korte beentjes echt bijna net iets te breed). Blij dat ik was toen de finish er al na 23,8 km aankwam (ipv 25 km), en dik tevreden dat ik er al was na 3u5 min. Zo slecht is dat nu ook weer niet, gelet op de omstandigheden.
En voor wie nu denkt dat ik helemaal geen lol had, guess again! Ook al is het afzien tot en met, eigenlijk heb ik ook enorm genoten. Het feit dat je om je heen ook alleen maar mensen ziet afzien en tegelijk hoort lachen en plezier maken, zorgt ervoor dat je het ook allemaal wel relativeert. En dan is er nog het ongelooflijk mooie afwisselende parcours, heel mooie vergezichten, een ezel die vlakbij keihard begint te balken van al dat loopgeweld, en de kameraderie van de medelopers. Toen ik zo op één heuvel terug naar beneden begon te schuiven, voelde ik plots een hand op m’n rug en werd ik weer naar boven geduwd. Zonder boe of ba. Leuk toch!
En wat hebben we nu geleerd?
– dat ik geen modderloper ben, maar ja, kom maar eens zo veel modder tegen op je gebruikelijke trainingsparcours…
– dat een “bosse” in het Frans niet een bos is, maar een heuvel, vandaar de naam
– dat ik nog véél ga moeten trainen om in Monschau de finish te halen
– dat ik trailen nog altijd heel plezant vind en dus ga blijven doen!
P.S. De mooie foto’s zijn allemaal genomen door Christophe De Potter!
